من

رها در افکارم , رها در خواسته هایم , رها در اشتیاقات و انتخاباتم

رها در رها بودنم !

پس این چیست ک مرا می کشد ؟ می کشد ب ناکجا آباد !

ن اصلا فکر کنم مرا ب هیچ کجایی نمی کشد ! فقط مرا نگهداشته و دورِ خود می چرخاند و نمی گذارد ک ب آنچه ک باید , بی اندیشم.

اندیشیدن ! 

اندیشیدن شده برایم خیال بافی . خیالبافی هایی ک همیشه گوشه ای از آن بعد از مرارت ها کشیدن برای ریستنش , ب حایی گیر می کند و نخ کش می شود 

و دوباره و دوباره از نو .... از نو .... و از نو 

اما

هیچ چیزِ تازه ای بافته نمی شود , همه اش تکرار است , چرا ک آنچه ک باید باشد , نیست !

شاید هم این یک توهم بیش نیست ک چیزی کم است !

نمی دانم .

آه

و ب قولی : پس تو چ می دانی ؟

هر روز و هربار و هر ساعت گفتم نمیدانم با هر سوالی ک مربوط ب من بود !

پس چ می داند این من از من !؟

:)
امضا: ننه سرما